Een dominantenketting is een aaneenschakeling van akkoorden met een dominant-tonica verhouding.
Het eerste akkoord is dominant ten opzichte van het volgende. Dit volgende akkoord is de tonica ten opzichte van het vorige akkoord,
maar is tegelijkertijd dominant voor het volgende akkoord. Op deze manier kun je de functie-opeenvolgingen steeds langer maken en
ontstaat de dominantenketting.
Bij de klassieke benoeming van akkoorden zie je de functie van het ene akkoord ten opzichte van het andere,
bij de akkoordsymbolen gaat het om de namen van de akkoorden en hun opbouw.
We kunnen in alle toonsoorten dominant-tonica verbindingen maken.
In het voorbeeld op deze bladzijde beginnen we met dominant E7, die oplost naar tonica A, die ook weer de
dominantfunctie krijgt en oplost naar D. Zo gaat het verder.
Let op de beweging van de bastonen: E - A - D - G - C - F - Bes. De bastoon
gaat dus telkens een kwint omlaag of een kwart omhoog. Dit is een typerende basbeweging bij een dominantenketting.
